I wanna scream and shout and let it all out
I wanna scream and shout and let it out…

Will.i.am en Britney Spears blèren hun liedje uit de box in de hoek terwijl M, overdag de badmeester van mijn kinderen, voor me op de kant nu zijn sprongetjes en kunstjes voordoet aan een vijftiental dames variërend in leeftijd en gewichtsklasse. Het water klotst en deint om me heen, de cd slaat af en toe over terwijl ik met volle inzet de tiende jumping jack doe. Ik vraag me, niet voor de eerste keer, af hoe lang het nog duurt, maar heb me heilig voorgenomen om niet op de grote klok links van me aan de muur te kijken. Wat is nou drie kwartier? Door de lampen die onder water in het zwembad zitten zie ik mijn schaduw op de badrand voor me meebewegen met mijn bewegingen. Wat ik zie bevalt me niet. Een brede blubberige massa vormt mijn heupen en dijen. Nog maar wat harder meebewegen dan, per slot van rekening is dat een van de redenen waarom ik hier ben. Waarom ben ik hier? Omdat bewegen goed voor je is, omdat een redelijke conditie fijn is in dit hectische leven, het is gezond. Ja, allemaal waar, maar waarom in het water terwijl dat toch niet mijn favoriete leefomgeving is? Dit springen kun je ook wel op de kant doen bij een aerobics-, zumba- of andersoortige beweegles in de sportschool. Ach, soms rol je nou eenmaal in iets. Ik werd meegevraagd door een paar vriendinnen die het al wat langer deden en aangezien het banenzwemmen dat ik op dat moment deed, me danig begon te vervelen besloot ik tot deze overstap. We zijn elkaars stok achter de deur en daarom zeggen we zelden af zonder echte reden. Het is heel gezellig en we kletsen voor en na de les honderduit. Niet tijdens de les, dan zijn we op onszelf gericht, in tegenstelling tot sommige anderen die je boven de muziek uit hoort doorratelen en lachen. En het heeft ook voordelen om tot borsthoogte in het water te staan, min of meer verborgen voor anderen. Bovendien zitten we allemaal in hetzelfde schuitje – of in dit geval badje – en heb ik allang gezien dat mijn lichaam er nog best mee door kan. Oké, niet in vergelijking met de twintigjarigen die er ook tussen zitten, maar dat hoeft ook niet. Hun lijven zijn nog strak, ongemoeid gelaten door groeiende baby’s, striae en pondjes die er op onverklaarbare wijze bijkomen en er met geen mogelijkheid meer afgaan. Over een aantal jaren staan ze hier onder de douche met hun zwangere lijven, zoals de dames uit de les voor ons. Altijd moet ik even kijken naar die dikke buiken, met een mengeling van bewondering en afschuw. Het heeft iets buitenaards zo’n dikke blote – want tegenwoordig hebben ze allemaal een bikini aan – buik, zo kwetsbaar en strakgespannen… Ik ben blij dat die fase voor mij voorbij is. Maar nu dus wat extra springen om in ieder geval het idee te hebben dat ik mijn lijf in vorm hou, ook al ziet het er niet altijd zo uit.
Ik wrijf het water uit mijn ogen en snuif de chloorlucht op. Ik kan me niet meer bedwingen en kijk op de klok. Nog vijf minuten, het is tijd voor het rekken en strekken. Een voldaan gevoel daalt over me neer. Zo erg als ik er van tevoren geen zin in had, zo blij ben ik nu dat ik wederom ben gegaan. Terwijl we onze armen strekken in de lucht, komt het water tot rust. Ik zie mijn schaduw op de badwand en de vormen zijn terug, veel strakker en duidelijker nu. Wat ik zie bevalt me best.