30 november 2013

Beste Patrick Ness,

Alleen je naam al heeft voor mij een bijzondere betekenis: je voornaam is dezelfde als die van mijn vader die onlangs is overleden en je achternaam doet me meteen denken aan het magische monster van Loch Ness. Zo past je naam voor mij persoonlijk prachtig bij de inhoud van dit boek Zeven minuten na middernacht. Een verhaal dat over doodgaan, verlies, loslaten, vasthouden, onmacht, dapper zijn en dóór leven gaat en waarin een monster een belangrijke rol speelt. Een monster dat met een been (of wortel) in de oude tijd staat en met het andere in het nu. De verbinding tussen het verleden met magische medicijnkracht, een verhalentraditie, natuur en ongrijpbaarheid en de moderne tijd met hele andere medicijnen, geld en een grote wereld, maar een wereld waarin de kracht van een goed verhaal nog steeds heel groot is en een wereld waarin angst, verlies en leven nog net zo groot zijn als in welke tijd dan ook.
Wat bijzonder dat jij dit verhaal zo kunt vertellen. Je bent net zo oud als ik en dit doet me vermoeden dat je in de tweeënveertig afgelopen jaren vast ook wel het een en ander hebt meegemaakt. Wat en hoe heftig, dat doet er niet zo veel toe, want als je op dit punt in je leven bent heb je hoe dan ook levenservaring. Dat spreekt uit je verhaal en het is knap dat je dat zo kunt verwoorden. Met hele rake beelden en omschrijvingen precies datgene zeggend soms zonder dat je het letterlijk schrijft. Een compliment ook voor de Nederlandse vertaalster, Manon Smits.
Je hebt een verhaal geschreven dat denk ik bij veel mensen iets losmaakt en ze bij zal blijven. In het vorige boek, een essay, dat ik voor Een perfecte dag voor literatuur besprak, schreef Oek de Jong dat de mooiste liefdesverklaring aan een boek (een roman) is als je het boek mist als je het uit hebt. Tijdens het lezen ben je betoverd geraakt door de taal van de schrijver, door zijn verhaal…door bepaalde scènes. Dan is het uit en voorbij en mis je het boek dat dagenlang bij je is geweest ook in de uren waarin je het niet las. Jouw verhaal heb ik snel en in een ruk uitgelezen – het was dan ook niet zo heel dik (216 pp. waarvan ruim 40 pp. aan illustraties en gezet met veel wit om de tekst) – maar daarna is het verhaal nog dagenlang bij me geweest en opende het gedachten naar andere verhalen en herinneringen. Ik ben blij dat ik het heb gelezen ook al werd ik er ook verdrietig van.
Dit boek heeft me nieuwsgierig gemaakt naar je andere boeken en ik denk dat ze mijn opgroeiende kinderen nu of over enige tijd wel eens zouden kunnen aanspreken.
Jammer dat ik er niet bij kon zijn toen je Nederlandse uitgever De Geus ons in de gelegenheid stelde je te ontmoeten in Antwerpen eerder deze maand. Ik had je in ieder geval willen vragen hoe het zit met de illustraties in het boek. Ze zijn prachtig en hebben zeker een toegevoegde waarde hoewel ik denk dat het verhaal niet aan kracht zou inboeten als ze er niet bij zouden zitten. Maar voor de doelgroep waarvoor jij dit boek in eerste instantie toch hebt geschreven – jongeren/jeugd – kinderen van de beeldcultuur zouden ze best eens belangrijk kunnen zijn om dit boek te laten beklijven. Was het jouw idee, dat van de uitgever of van Siobhan Dowd om Jim Kay dit boek te laten illustreren? Voor de booktrailer was het in ieder geval geniaal. Het lijkt er op dat dit boek niet onopgemerkt zal blijven gezien de prijzen die er al aan zijn toegekend.

Dank je wel dat je dit boek hebt geschreven zoals je het hebt geschreven met je eigen woorden, stijl en gevoel. En ik ben benieuwd wat we in de toekomst nog van je zullen horen, maar vooral lezen!

Ik groet je,
Mick

Dit is een bijdrage voor de leesclub voor bloggers met een literaire smaak Een perfecte dag voor literatuur.
Lees ook wat andere leden van deze leesclub over dit boek schreven.