Vanaf 1 september (vandaag) zet ik iedere dag een boek neer via het blog http://boekendag.wordpress.com/
Een boek uit verleden of heden dat mijn aandacht heeft.
Categorie: Blog
-
Recensie: Villa Triste van Lucretia Grindle
Een literaire thriller, staat er op de cover. Een thriller zeker, literair dat is de vraag. Maar een antwoord op deze vraag roept een discussie op die hier niet op zijn plaats is. Laten we ons dus maar focussen op het thriller aspect en op het historische aspect dat minstens zo duidelijk aanwezig en interessant is in dit boek.Tegen de achtergrond van WO II in Italië, waar Mussolini net is afgezet en de regering zich heeft afgekeerd van de Duitsers en naar de geallieerde kant is overgelopen – waardoor Italië nu in oorlog is met Duitsland en een bezet land is geworden – past een bemiddelde, intellectuele familie in Florence zich op verschillende manieren aan aan de nieuwe situatie in hun stad en land. Ieder gezinslid neemt op zijn eigen wijze deel aan het verzet tegen de Duitsers en de met hen samenwerkende nationale fascisten. De partizanengroep (verzet) waarvan ze deel uitmaken biedt op allerlei manieren verzet tegen de Duitse bezetter. Maar zoals het in oorlogstijden gaat, is er ook sprake van verraad. Verraad, trouw, wraak en angst. De gevolgen van daden en beslissingen in die oorlogsjaren reiken tot in het eerste decennium van de 21ste eeuw, zestig jaar na dato, wanneer een vreemde moord leidt tot een onderzoek in heden en verleden. Natuurlijk hebben verschillende personen verschillende belangen en tot op het eind van dit verhaal blijft het spannend.
Bij het lezen van dit boek moest ik sterk denken aan boeken als Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay en Het familieprortret van Jenna Blum. In die verhalen gaan vrouwen uit deze tijd op zoek naar het oorlogsverleden en het latere wel en wee van familieleden dan wel andere personen waar zij min of meer toevallig mee in aanraking komen. Vervolgens ontrollen zich spannende, ontroerende, gruwelijke en onverwachte verhalen en ontmoeten personen uit heden en verleden elkaar in nabestaanden, onechte kinderen, vergeten familieleden, aangetrouwde namen etc. Al deze boeken vertellen een uniek verhaal over een geschiedenis uit de Tweede Wereldoorlog. Fictie of waarheid, het maakt niet echt uit. Het decor is echt en de verhalen hadden zeker waar kunnen zijn. Het biedt ons een geromantiseerde kijk op een harde werkelijkheid die zo gruwelijk is dat het voor mensen die het niet hebben meegemaakt, nog steeds moeilijk is om te bevatten wat er in die periode in Europa is gebeurd. De gruwelijkheden worden zeker wel beschreven in deze boeken, maar er staat altijd iets goeds tegenover, er is altijd iets moois uit voort gekomen en de goede karakters hebben altijd iets verschrikkelijks gedaan om een hoger doel te dienen. De slechte karakters daarentegen, blijken vaak toch iets aardigs of menselijks te hebben gedaan. Het leest heerlijk, het is spannend en de ogenschijnlijk los van elkaar staande verhaallijnen en personen, blijken uiteindelijk allemaal een radertje te zijn in het grote, op te lossen mysterie. En passant leren we nog wat van de geschiedenis en als het boek uit is, hebben we het gevoel dat we ons moeten losrukken, terug in deze tijd, die gelukkig ook altijd nog wat romantisch uit het verleden heeft achtergelaten aan het einde van het boek… Al deze ingrediënten en opmerkingen zijn van toepassing op Villa Triste. Een heerlijk dik en spannend vakantieboek, maar het mist de diepgang en originaliteit die het onderscheidend zou maken binnen haar genre.
Villa Triste. Lucretia Grindle (oorspronkelijke titel The Villa Triste, 2010). In Nederlandse vertaling verschenen in juli 2012 bij A.W. Bruna Uitgevers.
-
Zwart op wit:
De ouderavond werd goed bezocht. Veel ouders waren komen kijken naar de tentoonstelling van tekeningen die hun kinderen uit groep 4 hadden gemaakt. Het thema was simpel, maar doeltreffend en had de kinderen uitgedaagd om zo treffend mogelijk uit te beelden hoe zij hun thuissituatie zagen. Waarschijnlijk had de juffrouw gezegd: “Denk maar aan thuis, aan papa en mama en wat doen ze dan?” Het was duidelijk dat de kinderen geen enkele moeite hadden gehad met de opdracht. De tekeningen waren kleurrijk en zeer veelzeggend. Of de ouders er ook zo over dachten, was nog maar de vraag. Her en der zag ik peinzende gezichten, vragende uitdrukkingen en in sommige gevallen meer dan dat: ontzette blikken en rode hoofden. Het was duidelijk dat sommige ouders niet zo blij waren met het beeld dat hun kinderen hadden van hun thuissituatie. Flarden van gesprekken dreven mijn kant op. “Stofzuig ik echt in mijn BH?” vroeg een vrouw bezorgd aan haar man, op een toon die aangaf dat zij niet anders dan een ontkennend antwoord van hem verwachtte. Maar met een besmuikte blik deed hij het tegenovergestelde en knikte bedeesd dat zij dat inderdaad wel eens deed. Een ander ouderpaar keek bedenkelijk bij het zien van een huis waarin grote hopen ondefinieerbare rotzooi lagen, die met kringelende streepjes aangaven dat ze ook niet zo fris roken. Daartussen stonden de leden van het gezin afgebeeld. Ook zag ik een tekening van een huiskamer, waarin de duidelijk herkenbare vader met een flesje bier op de bank lag voor de televisie terwijl moeder stond schoon te maken. En zelfs een tekening die op het eerste gezicht een gelukkig gezinnetje uitbeeldde, staande voor een mooi huis, bleek meer te zijn dan dat. Uit het gesprek maakte ik op dat de vaderfiguur op de tekening niet de vader was, maar de nieuwe vriend van de moeder. De echte vader, die aanwezig was op de ouderavond, sprak zijn verontwaardiging uit over zijn afwezigheid op de tekening, maar werd door zijn enthousiaste zoon onderbroken die aanwees dat hij wel degelijk op de tekening stond. Heel klein in een hoekje omdat hij altijd zo ver weg was… Bovendien werd het huis vanuit de lucht belaagd door een angstaanjagende haai.
Nee, dat was niet de ouderavond op de school van mijn kinderen, maar een scène uit een populaire serie bij de commerciëlen. En enige gniffels kon ik niet onderdrukken bij het zien van deze beelden. Hoe herkenbaar is die pijnlijke eerlijkheid van kinderen in combinatie met het ontbreken van gevoel voor decorum die inderdaad voor dit soort situaties kunnen zorgen. Maar het blijft natuurlijk wel televisie met sterk overdreven situaties. Toch verleidde deze scène mij tot het bedenken van wat de kinderen die ik ken, zouden tekenen, zouden ze deze opdracht krijgen. Een paar beelden schoten meteen in mijn gedachten. Een huis van keuken tot zolder vol rommel met uitpuilende was- en droogmachine, stapels papieren, overal spullen en speelgoed, onopgemaakte bedden met onbestemd ruikend beddengoed, waartussen de kinderen hun eigen gang gingen terwijl vader en moeder ieder met hun eigen laptop op de bank of aan tafel zaten of rokend als een schoorsteen in hun werkkamer. Een gezin met oordoppen, van die mooie gele herriestoppers, in hun oren op de bank. Behalve mama, die dag in dag uit, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op haar klarinet speelt, de rest van het gezin tot waanzin drijvend. Of een beeld van een gezin aan tafel met teleurgestelde, zelfs boze, gezichten van de kinderen omdat hun moeder weer patat aan het bakken is in de frietpan die zwarte walmen uitstoot, terwijl knapperige blaadjes groente, komkommers en fruit onder de deksel van de pedaalemmer uitpiepen. Een kind op de bank, de vader aan het koken en de moeder huilend in een hoekje omdat ze zo’n verdriet heeft over het feit dat er nooit een broertje of zusje is bijgekomen. Een vader die zijn kinderen in bad doet, terwijl moeder vanuit het trapgat stiekem toekijkt of hij geen onzedelijke handelingen met ze verricht. Drie kinderen aan tafel met de au-pair, overal eten behalve op hun bord, terwijl papa en mama buiten het huis staan getekend. De een in een grote auto met mobiele telefoon aan het oor, de ander in een kamer in een hoog kantorenpand dat helemaal donker is op dat ene kantoor na. Kinderen die alleen thuis televisie zitten te kijken, terwijl moeder een paar huizen verderop met de buurman op de bank ligt. Kinderen met moeder aan de ontbijttafel terwijl een verdieping hoger, papa in bed ligt te snurken, met van die mooie z z z z uit zijn mond. En een vrolijke schets van een gezin dat samen – vader, moeder en de kinderen – naar school toe huppelt. Terwijl de toelichting van de tekenaar, het oudste kind van het gezin, onthult dat dit niet een gewone situatie is, maar juist heel bijzonder, omdat papa eindelijk eens meeging om hem en zijn zusje weg te brengen. Hij roept iedereen uitgelaten toe: “Kijk, dat was die ene keer dat papa wel eens mee ging om ons weg te brengen…”
Allemaal uit het leven gegrepen, weliswaar in sommige gevallen een beetje aangezet met extra zwarte stift. En nu natuurlijk de belangrijkste vraag: hoe zouden mijn kinderen ons neerzetten? En hoe ik ook denk, ik kan niet echt iets heel pijnlijks verzinnen waarvan ik, geconfronteerd in het openbaar op school met een dergelijk beeld, het schaamrood op de kaken zou krijgen. Of het moet zijn dat papa en mama allebei een boer laten en hun kinderen ze toeroepen: “je vergeet pardon te zeggen”. Ons huis is niet altijd glimmend en glanzend schoon en de was is niet altijd meteen opgeruimd, maar toch wel binnen afzienbare tijd. De kasten zijn nooit leeg en ik hoef nooit uit de bergen schone, maar onopgevouwen was te zoeken naar het juiste shirtje voor mijn dochter. We eten een keer in twee weken patat onder groot gejuich van de kinderen. Mijn wens van een groot gezin is vervuld met drie prachtige kinderen en we brengen ze gezamenlijk of elkaar afwisselend naar school en crèche, zodat ze ons overal kennen. We werken om te leven en niet omgekeerd en we zitten doorgaans met het hele gezin op tijd aan tafel aan een gezond maal, gekookt door een van ons of door ons samen bereid met hulp van de kinderen. Al mijn buurmannen zijn al bezet – door hun vrouw of andere wanhopige buurvrouwen – en ik heb nog nooit ook maar de minste aanleiding gevoeld om mijn man te wantrouwen op welk punt dan ook… Klinkt redelijk perfect toch? Maar hoe waar de door mij beschreven en op tv getoonde familieschetsen ook kunnen zijn, ze zijn niet door kinderen getekend. Het is de perceptie van een volwassen scriptschrijver of een volwassen moeder en niet van een kind van zeven jaar. Het is de visie van een volwassene op de wereld om zich heen, soms zwaar gechargeerd of juist niet en bijna altijd slechts een klein glimpje van een veel grotere waarheid.
De vraag is natuurlijk of in real life een juffrouw dit soort situaties zou uitlokken en of kinderen, zeker van die leeftijd, wel dit soort beelden zouden kiezen. In verreweg de meeste gevallen zal het kind de situatie als normaal ervaren en desgevraagd gewoon een mooie tekening maken waarin een volkomen, in de ogen van iedere waarnemer, normaal gezin de huis, tuin en keuken dingen doet, bekend uit even zovele televisiebeelden, verhalen in boeken en vooral uit de eigen thuissituatie. Omdat zelfs een kind van die leeftijd al heel goed beseft wat wel wenselijk is om openbaar te maken voor iedereen en wat beter verborgen kan blijven…
-
Werk in uitvoering en een recensie: Wereldeters
Wereldeters. Het boek om je kinderen werkelijk alles te laten eten. Een uitgave in eigen beheer van Marjolein de Vlaam met Uitgeverij Wereldeters.
In Lof Magazine (voor vrouwen met ambities) nr. 21 (december 2011/januari 2012) las ik er al een artikel over, maar pas onlangs, toen ik het nog een keer las, zag ik de mogelijkheden en het briljante van dit ontzettend leuke, mooie en praktische boek.Ik denk dat er heel veel ouders zijn die het volgende probleem herkennen – en natuurlijk ook een heleboel niet, want er zijn vast genoeg kinderen die al in de luiers van een lekker olijfje of sushi’tje smikkelden! Als eindelijk de fase van het simpelweg niet willen eten voorbij is en je je gaat verheugen op normale maaltijden met misschien wel weer eens iets gewaagders dan vlees, aardappelen en groente of de geijkte pastamaaltijd, dan valt dit vaak nog vies tegen. Alles wat er anders uitziet, anders ruikt en ook nog eens anders zou kunnen smaken, wordt met veel gezucht, gekreun, gekrijs en gezeur verwelkomd aan tafel en staat vaak garant voor een niet zo gezellige maaltijd. Een maaltijd waarvoor je je soms best hebt staan uitsloven en waar je je zelf erg op had verheugd, maar waar de gezinsleden van onder de 18 vaak heel anders over denken.
Met soortgelijke taferelen had ook Marjolein de Vlaam te maken. Ze vertelt in de inleiding van haar boek dat ze vaak gek werd van het gezeur aan tafel van haar drie “echt heel leuke” kinderen (inmiddels 9, 12 en 15 jaar), die vaak met een blik op het eten al wisten dat ze het niet lekker vonden, zonder zelfs maar te proeven! Klinkt dit bekend? Voor mij wel. Marjolein kreeg op een dag een briljant idee dat heeft geleid tot haar boek Wereldeters. Een leesboek, kijkboek en kookboek in één. Ze maakte gerechten uit alle uithoeken van de wereld en zocht bij ieder gerecht en ieder land allerlei wetenswaardigheden die ze vertelde en voorlas tijdens het eten van het betreffende gerecht. Haar kinderen staakten hun protest, ze luisterden geïnteresseerd en ondertussen aten ze hun borden leeg. Ze kreeg steeds meer verzoeken van haar kinderen voor “uitstapjes” naar nieuwe landen en haar kinderen vertelden er over aan hun vriendjes.
Deze ideeën heeft zij verder uitgewerkt en in november 2011 verscheen haar boek met daarin uit tien landen (India, Japan, Zuid-Afrika, Indonesië, Hawaï, Marokko, Italië, Mexico, Suriname en Spanje) recepten. De recepten zijn simpel, duidelijk en samengesteld met verse producten, aangepast aan de smaak van kinderen. Want kinderen leren iets pittigs te eten, betekent natuurlijk niet dat de vlammen uit hun kelen moeten slaan. Van ieder land worden allerlei wetenswaardigheden en leuke weetjes verteld, voorzien van mooie, kleurige plaatjes. De recepten staan in een apart schriftje dat achterin is toegevoegd – handig voor tijdens het koken, want zo wordt het mooie boek niet vies – en er zitten ook losse paspoortjes met stickervellen bij, zodat na iedere maaltijd die goed is opgegeten, de kinderen een sticker kunnen plakken bij het land waar ze die avond geweest zijn. So far so good. Een mooi boek, lekkere recepten, leuke gadgets en de schrijfster bereikte er ‘wonderen’ mee bij haar eigen kinderen: “haar kinderen staan nu open voor alle gerechten en zijn wereldeters geworden. Natuurlijk vinden ze niet alles even lekker, maar er is geen gedoe meer aan tafel.”
Maar werkt het ook echt?
Er is maar een manier om hier achter te komen. Zelf aan de slag. Het boek werd inderdaad enthousiast ontvangen door mijn kinderen (5, 8 en 10) en ze wilden best een land en gerecht uitkiezen. Het land van bestemming werd Hawaï en na wat discussie over het gerecht (quiche Hawaï, gebakken Mahi Mahi-filet of Loco Moco) werd vrij eensgezind gekozen voor de Mahi Mahi-filet: vis met een stevige structuur in soja gemarineerd met peultjes en noedels. De Mahi Mahi vis was niet op voorraad bij de visboer, maar er worden ook alternatieven genoemd in de vorm van tonijn of dorade. Wij kozen tonijn en de peultjes werden vervangen door sugarsnaps. Iedereen droeg zijn steentje bij aan de voorbereidingen. Met koken en met tafeldekken. Ze kregen opdracht uit het hele huis spullen in het Hawaï thema te verzamelen. Dit leidde tot bloemenslingers uit de verkleedkist, schelpen uit hun verzamelingen, bloemen uit de kamer en hun Stitch knuffels uit Disneyland (van de Disneyfilm Lilo en Stitch die zich op Hawaï afspeelt). Tot zover een groot succes, maar ik hield mijn hart vast voor de tafelgang, want vooral mijn jongste kan al van vijf meter afstand zien, ruiken en schreeuwen dat hij iets helemaal niet lekker vindt! Maar het ging goed. Ze gingen inderdaad zonder lange gezichten aan tafel, lieten zich opscheppen en begonnen met eten, terwijl ik wat voorlas uit het boek en we van alles bespraken over Hawaï. Het eten was heerlijk en de maaltijd verliep van een leien dakje. Dit smaakte naar meer. Een week later werd gekozen voor Spanje en het gerecht was gazpacho – een goede keuze, aangezien de mussen van het dak vielen van de hitte – en de voorbereidingen gingen wederom soepel en met hulp van kleine kinderhandjes. Maar of het nu door de hitte kwam of door wat anders, het ging er niet heel van harte in. Ze deden wel hun best, maar het kon ze alle drie niet echt bekoren. Misschien kwam het omdat ik vergat om voor te lezen uit het boek.
Ook van mijn zusje, die ik het boek cadeau deed om uit te proberen met haar zeer kieskeurige vijfjarige, hoorde ik jubelende geluiden: “Het werkt, hij koos Moksi alesi uit Suriname. Hij hielp met klaarmaken en griezelde toen van de garnalen die er door gingen, maar hij heeft zijn bord helemaal leeggegeten inclusief de garnalen!” De volgende dag vroeg hij wat ze nu zouden gaan maken. Ondertussen hebben ze daar ook de boboti gegeten uit Zuid-Afrika…
Het lijkt echt te werken. Voortaan eten wij ieder weekend een gerecht uit Wereldeters!
Wereldeters. Leesboek, kijkboek en kookboek in één.
ISBN 978 90 817 7420 8. 192 pp. Boordevol mooie kleurenillustraties. Met los te gebruiken receptenschrift en paspoorten met stickervel achterin bijgevoegd. € 19,95. Verkrijgbaar via de website, bol.com en in de boekhandel. NB: meer paspoortjes en stickers zijn los te bestellen via de website.
Meer weten? Kijk op www.wereldeters.nl. Marjolein de Vlaam heeft alweer plannen voor een nieuwe uitgave, dus houd de website ook daarom in de gaten.
-
Recensie: Ze komt nooit meer terug van Hans Koppel
Als lid van de Not Just Any Book Club (www.notjustanybook.nl) deed ik mee met de preread van een nieuwe Zweedse thriller. Vandaag is dit boek verschenen en hierbij mijn recensie van :ZE KOMT NOOIT MEER TERUG. Hans Koppel.
Wraak, dat is waar het om draait in deze literaire thriller.
Wat heeft Ylva gedaan dat zo erg is en wat is er gebeurd met Annika, dat het haar wrekers aanzet tot het plegen van een aantal gruwelijke daden? Wie is het die nooit meer terug komt? Deze vraagtekens lopen als een rode draad van begin tot eind door dit boek.
Als Ylva een avond en een nacht wegblijft van haar gezin belt haar man de politie. Ondanks haar overspel in het recente verleden voelt hij vrij snel aan dat er hier meer aan de hand is. Dat hij zelf als belangrijkste verdachte wordt aangemerkt maakt hem wanhopig. Als haar verdwijning voortduurt en de politie geen enkel aanknopingspunt heeft, kan hij niet anders dan zich aanpassen aan haar afwezigheid en accepteren dat ze hoogstwaarschijnlijk niet meer in leven is. Ook voor hun negenjarige dochter moet hij sterk zijn en doorgaan. Al die tijd is hij onwetend van de directe nabijheid van zijn vrouw die dichtbij wordt vastgehouden in een kelder. Het actuele thema van een vrouw die vastgehouden wordt in een verborgen ruimte midden in de bewoonde wereld door een sadistische dader, heeft in dit verhaal wel een heel bijzonder tintje, omdat zij op een beeldscherm haar eigen huis en komen en gaan van haar gezin en andere personen kan gadeslaan.
Deze informatie wordt vrijwel meteen aan het begin van het boek duidelijk en zorgt er voor dat je als lezer in een razendsnel tempo wordt opgenomen in dit verhaal dat spannend is en prikkelt van het eerste tot het laatste hoofdstuk. De stijl is duidelijk, direct en de onverbloemde geweld- en seksscènes geven het geheel een rauw en realistisch tintje. De lezer wordt niet afgeleid met eindeloze uiteenzettingen die er niet toe doen of bespiegelingen die nergens toe leiden. De snelheid van dit verhaal is een sterk punt van dit boek. Ylva’s man, Mike, is in dit boek de echte hoofdpersoon die onwetend en onwillig wordt meegesleept in het verleden en heden van zijn vrouw en heen en weer geslingerd wordt tussen wanhoop, jaloezie, verdriet, angst en liefde.
Ondanks wat slordigheden in de Nederlandse vertaling en de overbodige en vrij willekeurig geplaatste intermezzo’s over de psychologie achter de methodes die daders toepassen om hun slachtoffers te onderwerpen, een veelbelovend thrillerdebuut van deze Zweedse auteur Hans Koppel (pseudoniem van Petter Lidbeck), die tot nu toe kinderboeken schreef. Een google-sessie op internet levert op dat dit boek reeds groot succes had in Zweden en Engeland en dat het het eerste deel is van een trilogie.
218 pp. 25 mei 2012 verschenen bij A.W. Bruna Fictie.
-
Werk in uitvoering: Happy Moments
We leerden elkaar kennen, aan het einde van de vorige eeuw, toen we allebei met onze nieuwe baan begonnen bij het zelfde bedrijf. Die functie had helemaal niets te maken met creativiteit en mooie dingen, teksten en boeken en het was dan ook niet zo gek dat Bernice Beljaars en ik al snel aanvoelden dat we niet op onze plaats waren binnen het recruitersvak. Na een klein jaar hielden we het allebei voor gezien en pakten we onze biezen, voordat we helemaal doodongelukkig werden. Terwijl ik mijn eerste schreden zette in het boekenvak, keerde Bernice terug naar de branche waar zij al heel wat voetstappen had liggen: het toerisme/hotelsector. Toen daar niet veel later flink bezuinigd werd en ze haar baan verloor, besloot Bernice dat het tijd was om van haar hobby haar werk te maken.
Dit was het begin van Happy Moments. Het was de tijd dat onze leeftijdgenoten – en wij zelf ook – aan kinderen krijgen begonnen of begonnen te denken en de briljante en zeer persoonlijke kraamcadeaus die Bernice aanbood, waren een schot in de roos. De luierslakken waren een tijdje een ware hit. Maar ook de handgemaakte en zelfbedachte geboortekaartjes waren erg bijzonder.
Telkens bedacht en ontwikkelde Bernice nieuwe, originele producten die zij zelf maakt, aangevuld met bijpassende producten van anderen, die via haar webshop te koop zijn. Over de hele wereld verstuurt zij haar Happy Express slabben met de namen van nieuw geboren baby’s en de meest schattige of stoere borduursels.
Bernice is een creatieve duizendpoot die heel precies en gedisciplineerd op haar doel afgaat. Het resultaat is een product dat tot in de puntjes is afgewerkt, of het nu een kaartje, een haarspeldje, een geborduurde slap, muts of kledingstuk of een van haar andere creatieve ingevingen betreft. En met het perfecte product houdt het niet op. Ook de verpakking is een feest voor het oog.
Begin 2012 lanceerde Happy Moments een nieuwe, nog mooiere en leukere website, met veel meer mogelijkheden (www.happy-moments.eu). Een van de nieuwe activiteiten van Happy Moments betreft het geven van creatieve workshops en het overzichtelijk aanbieden van knutselprojecten die je thuis gemakkeli
jk kunt uitvoeren, met duidelijke stap-voor-stap aanwijzingen. Natuurlijk vond ik dat ik er dan ook maar eens een moest uitproberen en ik werd vooral aangesproken door de leuke dingen die je kon doen om (jam-, pindakaas-, appelmoes- of andere) potten om te toveren in mooie, vrolijke opbergpotten voor allerhande spulletjes (denk aan knikkers, haarspeldjes, knopen). http://www.happy-moments.eu/home/11-algemeen/30-creatief-met-schoolbordverf-lijm-en-papierHet werd nog best een karwei, maar dat kwam misschien omdat ik het met vijf kinderen deed, waarvan de jongsten net 5 waren! Vooral de tip dat de overtollige schoolbordverf (die je kunt gebruiken om er etiketten op te maken) gemakkelijk kan worden weggekrast met een naald/speld, kwam zeer goed van pas. Het eindresultaat stemde tot tevredenheid. Binnenkort maak ik er nog wat voor eigen gebruik.
Kortom een website om eens goed op rond te neuzen. De snelle en professionele service van Bernice maakt dit alleen nog maar aangenamer. Je vraagt je af waar ze de tijd vandaan haalt om alles in haar eentje, zo tot in de perfectie uit te voeren en ook nog zo snel. En ja, daar zal ongetwijfeld weer de enorme passie die ook zij heeft, voor haar werk en producten, een grote rol bij spelen.
-
Werk in uitvoering: Heidewietska en haar Rapporten
Het leven van kinderen is tegenwoordig een aaneenschakeling van activiteiten, verplichtingen en verwachtingen. Naast school, moet er gesport worden en ook is het fijn als ze nog tenminste een ander creatief talent verder ontwikkelen, zoals het bespelen van een instrument, schilderen of schaken en voor de ontspanning nog een yogaklasje. De verwachtingen zijn hooggespannen en je bent blij als je kind het goed doet. En het kan ook altijd nog wel beter. De vele min of meer officiële waarderingen en beoordelingen hiervoor zijn er al vroeg in de vorm van beoordelingen op het kinderdagverblijf, de rapporten op school, de sportcertificaten, zwemdiploma’s, typediploma’s, enz.
…
Heidi von Weiler, zelf moeder van drie kinderen, bekeek dit hele systeem van beoordelingen, waarderingen en kritische noten ook eens van de andere kant. En zij heeft een unieke manier bedacht om nu ook aan kinderen de mogelijkheid te bieden om op een liefdevolle, creatieve, maar vooral heel eerlijke manier hun meningen en waarderingen voor de mensen om hen heen weer te geven.
Dit kan door middel van het invullen van een of meer van de zeven rapporten uit de reeks: Rapport voor Mama, Papa, Oma, Opa, Juf, Meester of Jou.
Het concept is simpel, duidelijk en doeltreffend. Zowel uit de vormgeving als de inhoud spreken een grote liefde en respect voor kinderen en de wens om met kleine, eenvoudige gebaren, meer stil te staan bij wat er nu zo bijzonder is aan de belangrijkste personen in het leven van (jonge) kinderen. Gegarandeerd toveren hun open, eerlijke beoordelingen jaren later nog een glimlach op je gezicht of laten ze je nog steeds even blozen.
De beoordelingen gaan over uiterlijk, praten, gek doen, luisteren, koken, spelen, knuffelen, het huishouden, leuke dingen doen en nog veel meer. Bij ieder onderdeel kan een cijfersticker geplakt worden en vaak kan er gekozen worden uit verschillende gradaties (uitstekend/goed/voldoende/onvoldoende/veel/weinig/nooit/ altijd). En er zijn twee stickervellen vol met allerlei leuke tekeningetjes, smilies en andere symbooltjes toegevoegd zodat de kinderen naar hartenlust kunnen versieren.
…
Natuurlijk heb ik zelf ook een aantal varianten aangeschaft en laten invullen door mijn oudste, toen bijna 8 jaar. Voor moeder- en vaderdag vulde zij ze in en later nog voor een van haar opa’s en een oma. Bij opa vond ze het nog best lastig. Uiteindelijk heeft ze dat rapport samen met oma ingevuld, zodat ze zeker wist dat opa niet “gekwetst” zou worden. Zelf kwam ik er heel goed van af: Mama is eerlijk, heel lief, te vertrouwen, trots op mij, de liefste mama van de wereld. Verder ben ik altijd mooi, het huis is perfect, ik luister altijd, ik kook heerlijk, en hoef ik niets beter te doen, want ik doe alles al perfect! En nu ik het twee jaar later zo nalees, ben ik erg benieuwd of mijn rapport nu nog zo lovend zou zijn… Durf ik het aan om me opnieuw te laten beoordelen door mijn inmiddels zeer kritische 10-jarige dochter? Ja, ik ga er meteen een bestellen! Het perfecte Moederdag cadeau. En dan bestel ik ook meteen nog een rapport voor Papa…
…Meer informatie staat op www.heidewietska.nl
Heidewietska is Heidi von Weiler-Verburg. Moeder van drie kinderen en al jaren bezig ideeën te verzamelen voor producten die op een originele en positieve wijze de communicatie bevorderen tussen kinderen en volwassenen.
Twee jaar geleden lanceerde zij, na een jaar van nadenken, ontwikkelen, afwegen en proeven haar eerste product: de eerste twee Rapporten voor Mama en Papa. Sindsdien ging het snel. Ze timmert hard aan de weg en zorgde er voor dat haar rapporten door heel Nederland in een aantal winkels te verkrijgen zijn, naast de verkoop via de website. Maar Heidi had meer in haar mars: Internationaal zou dit ook best eens een succes kunnen worden. Ze heeft de afgelopen jaren deelgenomen aan een aantal belangrijke buitenlandse beurzen, en niet zonder succes. De rapporten zijn er inmiddels ook in Engelse vertaling voor de Amerikaanse en Engelse markt. Ook in Australië worden ze ondertussen verkocht. De volgende markt die onderzocht gaat worden is Japan.
En zo zie je dat iemand met passie voor haar product gewoon van alles probeert omdat ze zo achter haar product staat, en dat dit grote gevolgen kan hebben. Heidi schreef samen met een vriendin, Sandra Hilster, een format voor een televisie show waarin het idee van de rapporten centraal staat – kinderen geven hun ouders, die in een klas zitten rapportcijfers. En met succes lijkt het: binnenkort zou het zo maar eens kunnen zijn dat haar rapporten voorbij komen op televisie! Uit alles wat Heidi doet en vertelt, spreekt haar enorme plezier in wat ze bedenkt en doet. Alles is een groot avontuur, maar wel goed doordacht en serieus bekeken.
Ik ben heel benieuwd waar Heidewietska nog meer mee gaat komen… -
Werk in uitvoering
Contacten, informatie, uitwisseling, passie. Al deze zaken werken inspirerend voor je zelf en anderen. In de zoektocht naar wat je echt wilt en kunt, ontdek je onverwachte en verwachte resultaten, contacten, producten en mensen. Hier zal regelmatig een blog verschijnen over andere creatieve, passievolle, enthousiaste, ondernemende zzp-ers die al langer of pas sinds kort deel uitmaken van mijn netwerk en die met hun ideeën of producten de wereld een stukje leuker maken.
MZ boek- en tekstprojecten 