Tag: Boekrecensie

• Zomer lezen…

  

  Het is weer – of liever gezegd allang en nog steeds – zomer… Lekker lezen in de zon, schaduw, aan de picknicktafel, in de auto, op het strand, in de tuin. Deze zes boeken las ik de afgelopen tijd en wie weet krijg je na het lezen van mijn mini-recensies ook zin om er een of meer van te lezen…Enjoy…

  De cactus – Sarah Haywood
  Heerlijk vrouwen feelgood zomer leesboek dat er ook nog eens prachtig uitziet; en dat trouwens ook prima wegleest in hartje winter! De stekelige Susan die een flinke gebruiksaanwijzing heeft, heeft het liefst overal controle op. Als dit door een aantal ingrijpende gebeurtenissen in haar leven niet meer lukt, heeft dit hilarische, interessante, soms pijnlijke en levensveranderende gevolgen voor haarzelf en de mensen om haar heen. Debuut van Engelse schrijfster (The Cactus) – De Fontein, 384 pp.
  * Lees ook: De schaduw van mijn moeder (Nikola Scott)

  De ommegang – Jan van Aken
  Prachtige historische roman over de mogelijkheden en beperkingen van het geheugen, die een kleurrijk en gedetailleerd beeld schetst van het leven in de middeleeuwen, waarin kennis, macht en rijkdom hand in hand gaan met ketterij, geloof en angst. Isidorus van Rillington, kloostervondeling, geneesheer, bouwmeester en geheugenkunstenaar, stilt zijn honger naar kennisdoor begin vijftiende eeuw door heel Europa en ver daarbuiten te reizen, terwijl hij de opgedane kennis opslaat in de gebouwen van zijn geheugen, waardoorheen hij dagelijks een ommegang maakt om de kennis bij te houden. Deze kunst en kennis brengen hem avontuur, rijkdom, inzicht en invloedrijke vrienden, maar uiteindelijk ook het inzicht dat ze een keerzijde hebben.
  Ingekorte versie van mijn recensie voor NBD Biblion – Querido, 628 pp.
  * Lees ook: De bekeerlinge (Stefan Hertmans)

  Pieces of her – Karen Slaughter
  Spannend, rauw, snel, keihard. Karen Slaughter heeft weer een lekker boek geschreven. Nadat de lunch met haar moeder voor haar 31^e verjaardag is geëindigd in een schietincident met drie doden, komt Andrea Cooper (Andy) er al snel achter dat haar moeder meer is dan de doorsnee moeder en charmante spraaktherapeute die net hersteld is van borstkanker. Voordat ze het goed en wel beseft, is Andy op de vlucht met haar moeders geheim waarvan zij zelf niet eens weet wat het is. Terwijl Andy door Amerika rijdt, overlevend op instinct en gezond verstand en zoekend naar antwoorden, vraagt ze zich af of ze haar moeder ooit nog kan vertrouwen.
  Engelse versie die ik las, is pas in augustus op de markt, maar gelukkig ligt de Nederlandse vertaling, Gespleten, al in de boekhandel! Harper Collins, 480 pp.

  Bestseller Boy – Mano Bouzamour
  Gekocht in een opwelling – enigszins getriggerd door de ophef rondom de onterecht gebruikte quote. Geen spijt van gehad. Een boek van deze tijd, geschreven door een Jan Wolkers van deze tijd. Geeft kijkje in het snelle leven van een jonge bestsellerauteur die met een been in de Marokkaanse cultuur van zijn familie staat en met het andere volop in het succesvolle, Amsterdamse glamour leven waar drugs, seks en een grote bek slechts een tijdelijke bevrediging geven.
  Lees dit boek en je voelt je weer die twintiger met de wereld aan je voeten – Prometheus, 300 pp.
  * Lees ook: Turks fruit (Jan Wolkers), Hajar en Daan (Robert Anker)

  De verdwijning van Josef Mengele – Olivier Guez
  Kocht het voor manlief – met grote fascinatie voor alles wat met WO II te maken heeft – en vanwege mij eigen voyeuristische trekjes om van alles te willen weten over geruchtmakende personen (positief en negatief). Over Josef Mengele gingen en gaan vele verhalen de ronde en zijn figuur en praktijken stonden model voor bekende films (o.a. The boys from Brazil, Marathon man, The German doctor). Dit boek beschrijft hoe Josef Mengele wegkwam uit Europa en de rest van zijn leven leidde in Zuid-Amerika. Ongelofelijk dat dit kon, bizar om te lezen hoe hij daar zijn gedachtegoed kon uitdragen onder vele gelijkgestemde zielen. Veel feiten, vermengd met de fictieve vrijheid van de auteur. Geeft ook mooi tijdsbeeld van de na-oorlogse wereld en de ontwikkelingen in Zuid-Amerika. Leest als een trein, heel interessant. Auteur is er goed in geslaagd om het evenwicht tussen historie, feit en fictie aan de ene kant en de beschrijving van een weerzinwekkend mens met gruwelijke denkbeelden die natuurlijk ook maar een mens was, te behouden.
  Vertaling uit het Frans (La disparition de Josef Mengele) – Meulenhoff, 224 pp.
  * Lees ook: HhhH (Laurent Binet), Hanns en Rudolf (Thomas Harding)

  Hoor nu mijn stem – Franca Treur
  Lees hoe een refomeisje zich ontworstelt aan haar strenggelovige jeugd en in de ongelovige wereld belandt. De eenzaamheid van dit meisje, deze vrouw, druipt van de pagina’s. Het is schrijnend om te lezen hoe ze worstelt met de druk die het geloof en haar opvoeding haar opleggen, ze wil het zo ontzettend graag goed doen. En tegelijkertijd ook weer niet. De ongemakkelijke situaties die dit oplevert, zowel in haar gedachtegangen als in haar gedrag, komen heel goed over. Prachtige beschrijvingen, een greep: ‘Satan heeft je precies waar hij je hebben wil. In een broekrok’. ‘Maar toch, toen tante Ma over trouwen begon, verstarde ik, en voelde ik mijn hart omlaag vallen’. ‘Ik kon in het donker niet uit het Bijbels Dagboek lezen, wat ik zelf niet zo erg vond, maar de Heere waarschijnlijk wel. In mijn gebed legde ik hem uit dat dat niet mijn schuld was, alsof ik de Alwetende ook maar iets kon vertellen wat Hij nog niet wist’.
  Prometheus, 350 pp.
  * Lees ook: Dorsvloer vol confetti (Franca Treur), Knielen op een bed violen (Jan Siebelink)

  juli 18, 2018

  Blog, Boeken, Boekrecensie

  Bestseller Boy, Boekrecensie, De bekeerlinge, De cactus, De ommgegang, De schaduw van mijn moeder, De verdwijning van Josef Mengele, Dorsvloer vol confetti, Hajar en Daan, Hanns en Rudolf, HhhH, Hoor nu mijn stem, Knielen op een bed violen, Pieces of her, Turks fruit, zomer

• Roman(s) Op de Beeck feit en/of fictie?

  

  Sinds kort ben ik lid van een boekenclub. Gewoon, volgens het bibliotheekstramien van de leeskring, met een 7-tal vrouwen uit mijn woonplaats, sommige bekenden, anderen niet. In de week voorafgaand aan de avond waarop wij het boek Kom hier dat ik U kus zouden bespreken, kwam de auteur van dat boek, Griet Op de Beeck, op televisie naar buiten met de onthulling dat zij er via therapie en zelfonderzoek achter was gekomen dat zij in haar vroege jeugd was misbruikt door haar vader.

  Deze verklaring bracht een vloed aan reacties en commentaar teweeg, variërend van bewondering voor haar moed om dit zo te delen met heel Nederland, tot ongeloof over de waarheid van deze herinnering verkregen via therapie. Ook binnen onze groep waren de meningen over haar onthulling verschillend, zo bleek die avond. Het gaf in ieder geval een extra dimensie aan de bespreking van dit boek dat al in 2014 verscheen.

  In het verhaal krijgt de lezer een inkijk in het leven van Mona. We lezen over haar leven als 9-jarige, als 24-jarige en als 35-jarige. Mona is een onzeker meisje/vrouw die voortdurend bezig is anderen te pleasen en pas denkt gelukkig te zijn als anderen dat lijken te zijn. We leren over de moeizame relatie die zij heeft met haar vader en de nieuwe stiefmoeder, de emotionele beschadigingen die zij in haar vroege jeugd al oploopt en die haar blijven beïnvloeden in haar ideeën en gedrag, zelfs als zij al in de dertig is. De ziekte en de dood van Mona’s vader lijken een verandering te brengen waardoor Mona de volgende stappen in haar leven doet op basis van een andere overtuiging dan daarvoor. Zij leert van zichzelf te houden en voor haar eigen geluk op te komen.

  Ik betrapte mezelf er op dat ik tijdens en vlak na het lezen met vragen zat, over onduidelijkheden in het boek, vooral over het halfzusje van Mona, haar vage verwijzingen over dingen die gebeurd zouden zijn en vooral een ongelooflijk zwaar en triest gevoel dat ik had bij de ongelukkigheid en onhandigheid van de hoofdpersoon. Een die ik herkende uit Op de Beecks debuut Vele hemels boven de zevende (2013) en die duidelijk voor een deel autobiografisch is, zo wist ik uit informatie van en over de auteur. Zulk gevoel kun je toch alleen maar zo goed beschrijven als je het zelf voelt? Met de kennis die zij deelde in De Wereld Draait Door over wat haar vroeger is overkomen dacht ik meteen: ‘Aha, Oja, nu snap ik het. Dit is waarom ze in haar boeken niet het achterste van haar tong liet zien. Ze wist het toen al wel toen ze dit schreef, dat dit haar was overkomen, maar ze schrijft er niet expliciet over, ze verhult het, maar ze voelde wel.’ De vage verwijzingen die Mona’s halfzusje geeft in Kom hier dat ik u kus waren nu voor mij opeens duidelijk, dat ging natuurlijk over seksueel misbruik… mijn gevoel van onvervuldheid dat ik had tijdens het lezen kon ik hiermee duiden en invullen.

  Mijn medelezers in de boekenclub waren het hier niet allemaal mee eens en bovendien kwam de vraag op of we deze kennis wel moesten gebruiken om het boek te duiden en deze zwarte gaten in te vullen? Het leverde een interessante discussie en stof tot nadenken op. Het is weer een klassiek geval van wat is feit en wat is fictie, wat is autobiografisch en wat niet? Als lezer is dat soms lastig, maar voor een auteur ook. Altijd maar aangesproken te worden op wat je wel en niet als waarheid moet opvatten in hun werk, altijd maar het willen weten van het publiek hoe de beschreven relaties in een boek zich verhouden tot de privé-relaties van de schrijver.

  Griet Op de Beeck is bezig een geheel eigen stijl neer te zetten en geniet duidelijk met volle teugen van het schrijverschap dat haar goed past. Ben zeker van plan haar nieuwste boek te gaan lezen (Het beste wat we hebben) en ben ook benieuwd naar de film die is gemaakt van Vele hemels boven de zevende.

  Kom hier dat ik u kus. Griet Op de Beeck. Uitgeverij Prometheus, 2014. 384 pp.

  oktober 26, 2017

  Blog, Boeken, Boekrecensie

  Actualiteit, Boekenclub, Boekrecensie, fictie, Griet Op de Beeck, Kom hier dat ik u kus, literatuur

• Een perfecte dag voor literatuur: De kracht van het weglaten – Boekrecensie Niets en niemand van Ivo Bonthuis

  Nog nauwelijks gehoord hebbende en in ieder geval nog geen beeld hebbende van Ivo Bonthuis en zijn twee tot nu toe verschenen romans, koos ik zijn tweede boek Niets en niemand als te lezen boek voor de nieuwe, deels online, deels real life boekenclub Een perfecte dag voor literatuur… Bij deze Not Just Any Blog Club lezen we gelijktijdig hetzelfde boek en bloggen er daarna over in welke vorm we maar willen.

  Op de website van de uitgever wordt het boek omschreven als “een indrukwekkende roman over de zin en onzin van kunst, traditie en loyaliteit.” Vanwege deze omschrijving, door de titel en misschien ook wel omdat ik van dikke boeken houd, deed deze omschrijving mij me een dik boek voorstellen en ik kon een gevoel van teleurstelling dan ook niet onderdrukken toen dit boek van ‘slechts’ 190 pagina’s dun op de mat viel.
  Ivo Bonthuis brengt met dit boek het geloof in ‘dunne’ boeken weer terug. Wat een kracht en informatie, wat een stijl van rake woorden. Geen woord teveel in dit boek en door de juiste keuze van woorden die er wel staan en de kracht van het weglaten wordt er een veelzeggend verhaal in verteld.
  Een moeder en een zoon, beiden afhankelijk van de derde persoon in hun gezin, de echtgenoot en vader, bevinden zich los en onwetend van elkaar in Parijs op een keerpunt in hun leven. Steven is gevlucht vanuit Nieuwegein naar Parijs, de stad waar hij zich als staatloze, ‘wortelloze’, doelloze jongeman nog het meeste thuis voelt en Laura is van daaruit op weg naar Utrecht, naar huis, waar haar man na zijn werkdag als hotdogverkoper wacht op haar om het kerstdiner te koken en de boom te versieren. Dezelfde man die decennialang een groot, gevierd kunstenaar was – gestimuleerd en gesteund door zijn vrouw en aanbeden door zijn zoon – maar die nu heeft gekozen voor een burgerlijk bestaan. Niet als experiment of zoveelste kunstproject, maar omdat hij klaar is met kunstenaar zijn. Als duidelijk wordt dat het vliegtuig waarin Laura had moeten zitten, kort na vertrek is neergestort en dat Laura als omgekomen wordt beschouwd, wordt de strijd van moeder en zoon beschreven. Kies ik er voor om deze kans te grijpen en niet naar huis, man en zoon terug te keren en een nieuw leven te beginnen? Kies ik er voor niet te reageren op dit bericht en deze mogelijkheid te grijpen om los van mijn moeder en vader eindelijk mijn eigen weg te gaan? Met zorgvuldig gekozen flashbacks en scenes die vaak vanuit beider perspectief worden beschreven, wordt steeds duidelijker hoe en waarom deze twee mensen op dit punt in hun leven zijn beland.
  Een boek van een generatiegenoot waarin de tijdsgeest soms haarscherp wordt verwoord, zoals in het stuk waarin Steven als zijn internet alterego NinjaX van wildvreemden meelevende reacties ontvangt op het overlijdensbericht van zijn moeder: “NinjaX, Steven, wie je ook bent, als je dit leest: geen woorden” en “Ik ken je niet maar ik heet ook Laura en ik vind het heel erg wat er is gebeurd.”
  Maar ook de visies op kunst, de verkoop van gebakken lucht, de maakbare mens en zelfs de suggestie van terrorisme zijn herkenbare aspecten van deze tijd. Sommige personages krijgen slechts een paar zinnen in dit boek, maar vertegenwoordigen daarmee wel een boodschap of lijntje naar een herkenbaar aspect uit de huidige samenleving.
  Dit boek is daarom een goed voorbeeld van hedendaagse literatuur waaruit de kunst van het schrijven spreekt. Niet alleen het verhaal is belangrijk, de stijl, de vorm en snelheid zorgen samen voor een zeer leesbaar geheel.
  Het weglaten, het puur willen houden, het terug willen brengen naar de kern, dit zijn niet alleen ideeën die opkomen bij de lezer over de schrijfstijl in dit boek, maar het is ook een belangrijk thema in dit boek. Als het streven daarnaar echter doorslaat, zoals bij de personen in dit boek, dan houd je wel heel weinig over: niets en niemand.

  Ivo Bonthuis. Niets en niemand. Uitgeverij Nieuw Amsterdam. 190 pp. mei 2013 verschenen.

  september 30, 2013

  Blog, Boeken, Boekrecensie, Een Perfecte Dag voor Literatuur

  Boekrecensie, Een perfecte dag voor literatuur, Ivo Bonthuis, Leesclub, literatuur, Nieuw Amsterdam

• Recensie: De teruggekeerden door Jason Mott

  “Stel je eens voor dat ze écht terugkeerde, gewoon voor één avond. En stel je eens voor dat zij niet de enige was. Wat dan?”
  Met deze vraag ontstond het idee voor dit boek, De teruggekeerden. Debuut van de Amerikaan Jason Mott.

  In dit verhaal keren de doden terug en niet voor één avond en inderdaad niet een, tien of honderd, maar duizenden en duizenden, overal ter wereld. Ze keren terug zoals ze waren op het moment van hun dood, jong of oud, ziek of gezond, maar niet op de plaats waar ze stierven en ze hebben nauwelijks of geen herinnering aan het moment van hun dood en het weer verschijnen. Ze lijken hun terugkeer normaal te vinden en lijken ogenschijnlijk onbewogen onder de totale ontreddering die hun terugkeer teweegbrengt bij hun nabestaanden en bij eigenlijk iedereen. Al snel zijn hun aantallen zo groot en de vragen over wat ze zijn en waar ze zijn geweest zo veel dat er maatregelen getroffen worden om de schijnbaar onophoudelijke stroom van nieuwe teruggekeerden in goede banen te leiden. Niet iedereen is even blij met hun komst. En niet iedereen is blij met de situatie die ontstaat.
  De vragen die in het boek opkomen, komen ook bij de lezer op naast nog veel meer vragen. Dit onderwerp doet niet alleen nadenken over de grotere levensvragen die we allemaal op zijn tijd en op een bepaalde manier wel eens hebben over leven en dood, over spijt en wensen, over angst en liefde, over geloof en hoop. Het roept ook vragen op die in het boek niet of nauwelijks worden uitgewerkt. Niet dat dit perse had gemoeten, want dan was dit boek oneindig lang geworden. De auteur heeft terecht geprobeerd het onderwerp, de tijd en de plaats van handeling te beperken en is hier redelijk in geslaagd. Toch kan het verhaal daarom onbevredigend lijken en niet helemaal af. Het einde ligt voor de hand of juist niet. Verdeeldheid loopt als een rode draad door dit boek en de thematiek.

  Vertaling en omslag dragen bij aan de kracht van dit boek en het is niet verwonderlijk dat de filmrechten al verkocht zijn. Het verhaal is meer beeldend dan dat het psychologische diepgang heeft. Als het Motts bedoeling was een literair verhaal te schrijven is hij niet geslaagd, als het zijn bedoeling was een beladen idee op een originele en beeldende manier te beschrijven dan kan hij tevreden zijn.
  Uitgeverij Mira/Harlequin pakt flink uit om voorafgaand aan de wereldwijde publicatie eind augustus al een hype te creëren. In Nederland zijn vele pre-readers al in de weer met lezen en recenseren en ook over het Amerikaanse boek zijn al vele recensies verschenen. Het zou me echter verbazen als het boek een plaats krijgt in bijvoorbeeld de CPNB besteller 60 lijst in het laatste kwartaal van dit jaar. Misschien als De Wereld Draait Door er aandacht aan besteedt, maar ook dat lijkt me sterk!

  De Teruggekeerden (vertaling van The Returned door Karin Jonkers) van Jason Mott. 383 pp. Verschijnt wereldwijd op 27 augustus 2013.

  augustus 17, 2013

  Blog, Boeken, Boekrecensie, Not just any book

  Boekrecensie, Dood, Jason Mott