Categorie: Not just any book

  • Een kleurrijk boek…

    Menthol-cover-3D-low-resToen de jonge Joseph Sylvester (1890) eind 1909 zijn geboorte(ei)land Saint Lucia in de Cariben verliet, zal hij niet bedacht kunnen hebben dat hij uiteindelijk in het Oosten van Nederland zou belanden en daar de rest van zijn leven zou blijven. Voordat hij hier belandt, woont en werkt hij eerst in Amerika en Canada. Pas na afloop van WOI maakt hij de overtocht naar het oude continent en beproeft hij zijn geluk in België en Parijs. Al die tijd zijn het zijn feilloze gevoel voor een goed handeltje en zijn charmante, eerlijke en openhartige voorkomen en manier van doen die hem telkens weer op het spoor van iets nieuws brengen. Van de handel in hout en sigaretten, belandt hij in de hoofdpijnpoeders en als dezelfde producent ook tandpasta blijkt te maken, beseft Joseph dat hij goud in handen heeft. Wie kan er nu beter dit onbekende goedje aan de man en vrouw brengen dan een man met blinkend witte tanden in een donker gelaat. Hij ziet zijn donkere huidskleur als iets positiefs en is er trots op. En in die tijd is er vooral veel nieuwsgierigheid onder de mensen, naar een donker persoon. Natuurlijk is er ook angst voor het onbekende, maar Joseph Sylvester met zijn ongekend positieve inborst wandelt op een vrolijke doch verantwoordelijke manier verder door het leven en belandt in Amsterdam. Daar ontmoet hij de mooie Roosje Borchert, mannequin van beroep en afkomstig uit Hengelo. Het blijkt liefde op het eerste gezicht en uiteindelijk belanden ze allebei wegens omstandigheden in Hengelo waar ze besluiten hun leven te delen en een bestaan op te bouwen. Sylvester, die ondertussen bekendstaat als Mr. Menthol reist het land door langs alle markten om zijn Babajaba tandpasta en mentholpastilles te verkopen. In Hengelo is hij een nog groter bezienswaardigheid dan in Amsterdam, maar de meeste Hengeloërs sluiten hem al snel in hun stugge hart. Als de mondhygiëne en de economie een verdere vlucht nemen, beseft Menthol dat het tandpasta tijdperk voor hem voorbij is. Moeiteloos schakelt hij over naar zijn volgende handel in huiden, pelsen en konijnen. De tweede wereldoorlog is een moeilijke tijd voor het echtpaar omdat de angst groot is dat hij vanwege zijn Engelse nationaliteit en opvallende verschijning gevangen genomen zal worden door de Duitsers. Om zijn vrouw hiervoor te behoeden, neemt hij een drastisch besluit, maar dit staat hun liefde voor elkaar niet in de weg. Na de oorlog bouwen ze hun bestaan weer op, maar langzamerhand verandert het tij. De mensen lijken intoleranter te worden tegenover mensen die anders zijn en ook Sylvester ondervindt hiervan de gevolgen.
    Dit boek vertelt het levensverhaal van deze bijzondere man en verschijning in het Twentse Hengelo. Een man die zijn eigen weg volgt en zijn eigen plan trekt met een sterke vrouw aan zijn zijde. Tegen de achtergrond van de wereldgeschiedenis en de couleur locale lezen we mee over zijn wederwaardigheden.
    Uit alles blijkt dat de auteur van dit boek zeer grondig onderzoek heeft gedaan en alles wat hij heeft gevonden een plaats in dit boek heeft gegeven. Hierdoor is het soms een wat droge of juist chaotische opsomming van feiten of gebeurtenissen geworden en ook is de samenhang niet altijd even duidelijk of evenwichtig aanwezig. Wel is de auteur er goed in geslaagd de hiaten in de informatie over met name het jonge leven van Sylvester, mooi in te vullen op een geloofwaardige manier. Van de vele foto’s, krantenknipsels en andere paperassen die in het boek zijn afgebeeld, samen met de toepassing van de steunkleur rood in de opmaak van het boek, zou je kunnen zeggen dat het wat too much is, maar aan de andere kant onderstreept het wel dit kleurrijke verhaal dat makkelijk wegleest en je een inkijkje geeft in de denk- en handelswijzen van deze volstrekt unieke persoon.
    De uitgebreide verantwoording, toelichting en bronnenlijst geven blijk vaneen zeer grondige en integere werkwijze van de auteur en het resultaat mag er zijn. Wat een ontzettend leuk boek is dit geworden over een persoon die het verdient om een plaats te krijgen in het collectief geheugen van niet alleen Hengelo, maar heel Nederland.

    Menthol. Frank Krake. 312 pp. Met illustraties.
    Dit boek dat beschikbaar is gesteld door Uitgeverij Achtbaan heb ik gelezen en beschreven voor Not Just Any Book Club.

  • Recensie: Nachtmerries. Sharon Bolton

    Nachtmerries-3D_600-205x300Een knappe politievrouw, mysterieuze zelfmoorden binnen de studentengemeenschap van het pittoreske Engelse Cambridge, een mooie, maar door fysieke en emotionele pijn gekwelde psychologe, een woest aantrekkelijke politieman en idem huisarts, een flinke portie bloed en een duister complot vormen de ingrediënten voor deze thriller. Een thriller volgens het boekje. Beeldend geschreven, soms op het randje van wat je je nog enigszins kunt voorstellen dat in het echte leven zou kunnen gebeuren en soms er over heen. De perspectieven wisselen snel en veel en hierdoor blijft het verhaal dynamisch. Bijna alles wat wordt beschreven en vermeld heeft een functie in het verhaal, er zijn geen losse eindjes en je blijft na afloop niet met veel vragen zitten. Wel met een enigszins onbevredigend gevoel over de sneltreinvaart waarmee de ontknoping wordt beschreven. Aan het einde ook wel een iets te hoog romantisch gehalte met zoetsappige frases.

    Nachtmerries, uit het Engels vertaald (Dead scared) door Anda Witsenburg is het vijfde boek van Sharon Bolton. Het is het tweede boek waarin de vrouwelijke politie rechercheur Lacey Flint de hoofdrol speelt. Na haar introductie in het voorgaande boek, Zielsgeheim (Now you see me) heeft auteur Sharon Bolton nog meer avonturen voor deze gesloten, eigengereide, aantrekkelijke vrouw met een groot geheim in petto. In Engeland zijn alweer twee nieuwe boeken gepubliceerd waarin Flint in actie komt (If snow hadn’t fallen en Like this, for ever) en die nog niet in Nederlandse vertaling zijn verschenen. De verwijzingen naar de geschiedenis van Lacey Flint in het voorgaande boek zijn niet storend en worden in dit boek weer een stukje verder uitgewerkt, waardoor interesse naar haar wel en wee en dat van Mark Joesbury, haar collega, wel wordt opgewekt.

    Bolton vertelde in een interview met Crimezone uit april 2012 dat zij na een opleiding Drama en een carrière in de marketing en PR sector, is gaan schrijven voor het grote geld. En dat geld dat stroomt wel binnen zo langzamerhand. Ze wordt steeds meer een gevestigde naam en krijgt aanbevelingen van Tess Gerritsen, Sophie Hannah en Lisa Gardner. Alhoewel je je kunt afvragen hoe echt een tip van Tess Gerritsen overkomt die zegt: “Als je één thriller leest, zorg dan dat het deze is.” Je zou toch denken dat ze liever had dat je er dan een van haar zou lezen…
    Eenmaal de beslissing genomen om schrijver te worden was de keuze voor romantische thrillers gecombineerd met bloederige, horrorachtige elementen snel gemaakt. In haar eerste drie boeken (Sacrifice, Awakening en Blood Harvest) schreef ze veelal over Engelse folklore, mistige afgelegen dorpjes en bovennatuurlijke elementen. Met de introductie van het karakter Lacey Flint uit London, lijkt ze meer te kiezen voor thrillers die zich in dichtbevolkte gebieden afspelen.

    In het persexemplaar liet de tekst/vertaling hier en daar nog wat te wensen over met houterige zinnen en missende woorden. Wellicht zijn die weggepoetst na de eindredactie.

    Sharon Bolton. Nachtmerries. 342 pp. A.W. Bruna Uitgevers. 14 januari 2014 verschenen.
    Deze recensie is geschreven voor de Not just any book club.

  • Recensie: De teruggekeerden door Jason Mott

    DeTeruggekeerden_600-194x300“Stel je eens voor dat ze écht terugkeerde, gewoon voor één avond. En stel je eens voor dat zij niet de enige was. Wat dan?”
    Met deze vraag ontstond het idee voor dit boek, De teruggekeerden. Debuut van de Amerikaan Jason Mott.

    In dit verhaal keren de doden terug en niet voor één avond en inderdaad niet een, tien of honderd, maar duizenden en duizenden, overal ter wereld. Ze keren terug zoals ze waren op het moment van hun dood, jong of oud, ziek of gezond, maar niet op de plaats waar ze stierven en ze hebben nauwelijks of geen herinnering aan het moment van hun dood en het weer verschijnen. Ze lijken hun terugkeer normaal te vinden en lijken ogenschijnlijk onbewogen onder de totale ontreddering die hun terugkeer teweegbrengt bij hun nabestaanden en bij eigenlijk iedereen. Al snel zijn hun aantallen zo groot en de vragen over wat ze zijn en waar ze zijn geweest zo veel dat er maatregelen getroffen worden om de schijnbaar onophoudelijke stroom van nieuwe teruggekeerden in goede banen te leiden. Niet iedereen is even blij met hun komst. En niet iedereen is blij met de situatie die ontstaat.
    De vragen die in het boek opkomen, komen ook bij de lezer op naast nog veel meer vragen. Dit onderwerp doet niet alleen nadenken over de grotere levensvragen die we allemaal op zijn tijd en op een bepaalde manier wel eens hebben over leven en dood, over spijt en wensen, over angst en liefde, over geloof en hoop. Het roept ook vragen op die in het boek niet of nauwelijks worden uitgewerkt. Niet dat dit perse had gemoeten, want dan was dit boek oneindig lang geworden. De auteur heeft terecht geprobeerd het onderwerp, de tijd en de plaats van handeling te beperken en is hier redelijk in geslaagd. Toch kan het verhaal daarom onbevredigend lijken en niet helemaal af. Het einde ligt voor de hand of juist niet. Verdeeldheid loopt als een rode draad door dit boek en de thematiek.

    Vertaling en omslag dragen bij aan de kracht van dit boek en het is niet verwonderlijk dat de filmrechten al verkocht zijn. Het verhaal is meer beeldend dan dat het psychologische diepgang heeft. Als het Motts bedoeling was een literair verhaal te schrijven is hij niet geslaagd, als het zijn bedoeling was een beladen idee op een originele en beeldende manier te beschrijven dan kan hij tevreden zijn.
    Uitgeverij Mira/Harlequin pakt flink uit om voorafgaand aan de wereldwijde publicatie eind augustus al een hype te creëren. In Nederland zijn vele pre-readers al in de weer met lezen en recenseren en ook over het Amerikaanse boek zijn al vele recensies verschenen. Het zou me echter verbazen als het boek een plaats krijgt in bijvoorbeeld de CPNB besteller 60 lijst in het laatste kwartaal van dit jaar. Misschien als De Wereld Draait Door er aandacht aan besteedt, maar ook dat lijkt me sterk!

    De Teruggekeerden (vertaling van The Returned door Karin Jonkers) van Jason Mott. 383 pp. Verschijnt wereldwijd op 27 augustus 2013.

  • Recensie: Verdronken hart van Lisa Unger

    Aan de vooravond van de wereldwijde verschijning van de nieuwste Dan Brown, zei Matthijs van Nieuwkerk het nog in een gesprek met de drie vertalers van Inferno. “Hopelijk wordt er in de Nederlandse recensies ook wat gezegd over de vertaling, want dat gebeurt niet zo vaak.” Dat klopt en dat is jammer want een vertaling kan een boek in een andere taal maken of breken. Wat je vaak ziet of beter gezegd leest in een vertaling is dat teveel en te krampachtig wordt vastgehouden aan de zinsopbouw uit de originele taal en dat de verkeerde woorden worden gekozen. Hierdoor ontstaat een afstand tussen tekst en lezer die, als je daar als lezer gevoelig voor bent, ervoor zorgt dat er een heel ongemakkelijk gevoel ontstaat tijdens het lezen. Je weet dat het een goed of best aardig verhaal is of een mooie aparte stijl waarin het is geschreven maar het komt er niet uit. Bij meer literaire werken kan dit funest zijn. Bij de wat minder hoogstaande boeken, waar de inhoud belangrijker is dan de vorm, is dit nog steeds tenenkrommend, maar wellicht iets minder erg.
    Verdronken-hart-600In Verdronken hart van Lisa Unger, een Amerikaanse schrijfster, die heel ’Amerikaans’ schrijft, staan te veel slecht vertaalde zinnen en woorden. Hierdoor komt de tekst gekunsteld over. Het werkt vervreemdend en daardoor gaat het verhaal nooit helemaal lekker lopen. De vraag is natuurlijk of dit niet ook het geval is in de Engelse versie, omdat het verhaal niet zo heel veel om het lijf heeft, maar de vertaling draagt hier in ieder geval niet in positieve zin aan bij.
    Het draait in dit verhaal om Heart Island. Een eiland dat generaties lang de leden van de familie Heart heeft aangetrokken en afgestoten en heel wat emoties heeft zien stukslaan of opbloeien op haar rotsen. In een stormachtige nacht worden vier vrouwen hier geconfronteerd met hun spoken uit het verleden. De aanloop hier naartoe is soms voorspelbaar, soms vernuftig in elkaar gezet. Alle geijkte thema’s worden uit de kast getrokken: liefde, onmogelijke liefde, ontrouw, rijkdom, jaloezie, onzekerheid, moeder-dochter relaties, drankmisbruik, macht, schoonheid…
    Geen heel sterk boek en al helemaal geen ijzersterke psychologische thriller zoals op de achterflap staat. Het omslag draagt ook niet bij aan de inhoud. Met het roze en de afbeelding van een vrouw achteroverliggend in het water, doet het meer denken aan een schoonheidsbehandeling dan aan de contouren van een eiland, die dit beeld waarschijnlijk moet suggereren. De covers van de Engelse boeken zijn wat dat betreft sterker, maar ook weer niet heel origineel.
    Een prima boek om even te verslinden en daarna snel weer te vergeten, maar het komt niet in mijn koffer om mee te nemen naar een (onbewoond) eiland.

    Lisa Unger. Verdronken hart. Oorspronkelijke titel Heartbroken. Vertaald in het Nederlands door Jaap-Wim van der Horst. 318 pp. Verschijnt 28 mei bij A.W. Bruna Fictie.

  • Recensie: Wachten tot je gehoord wordt. Een memoir van Amanda Knox

    Wachten-tot-je-600‘Foxy Knoxy’, zo werd Amanda Knox op haar dertiende genoemd door haar voetbalteam vanwege haar sluwe voetbalkwaliteiten. Een ogenschijnlijk onschuldige bijnaam. Zeven jaar later krijgt deze bijnaam echter een hele andere lading als Knox in Perugia, Italië beschuldigd en veroordeeld wordt voor de moord op haar huisgenote aldaar, Meredith Kercher. De pers krijgt lucht van haar bijnaam en algauw wordt de meer seksuele betekenis van Foxy gebruikt om haar aan te duiden in de pers als seksueel onverzadigbaar en losbandig en dus als bewijs dat zij inderdaad de moord op haar geweten heeft.
    Dit is een van de voorbeelden die Amanda Knox in haar eigen relaas geeft over de vier jaar die zij in Perugia doorbracht (op een maand na in gevangenschap), van de oneerlijke strijd die zij niet alleen in de rechtbank voerde om haar onschuld te bewijzen, maar ook daarbuiten tegen de eindeloze onterechte aantijgingen aan haar adres door de media.
    Waarschijnlijk omdat de moord op Meredith Kercher, zelf een Engelse, in Italië werd gepleegd en omdat de twee hoofdverdachten, en later schuldig bevonden personen, een Amerikaanse en haar Italiaanse vriendje betroffen, werd deze vreemde moordzaak wereldnieuws. In november 2008 wordt Amanda Knox een week na de moord gearresteerd als hoofdverdachte samen met haar vriendje van 1 week, Raffaele Sollecito. Het wordt al snel duidelijk dat de politie en het openbaar ministerie zo snel mogelijk een schuldige willen hebben om deze zaak met goed gevolg af te ronden. Voor zichzelf en de nabestaanden van Meredith Kercher dan, want voor Knox en Sollecito is dit het begin van een nachtmerrie. Tijdens hun verhoren voorafgaand aan hun arrestaties hebben ze beiden na intimidatie door hun verhoorders, voor henzelf en elkaar belastende verklaringen afgelegd. Hoewel ze deze later weer intrekken, blijft het OM zich hieraan vastklampen en komt de ene na de andere vreemde theorie naar voren die hun een motief en handelswijze voor deze brute moord in de schoenen moet schuiven.
    Tijdens de rechtszaak die ongeveer heel 2009 voortduurt, probeert Knox zich te verweren en zich zo goed mogelijk aan te passen aan de mores van het Italiaanse rechtssysteem en aan de grillen van de pers. Maar ook hier worden haar uitspraken, haar gedrag en zelfs haar kledingkeuze genadeloos afgestraft door de publieke opinie die gevoed wordt door een eindeloze stroom van verkeerde, verzonnen en gelekte informatie via de media. In december 2009 hoort Amanda de rechtbank haar schuldig bevinden en ze wordt veroordeeld tot 26 jaar gevangenisstraf. Dit vonnis wordt vernietigd tijdens het hoger beroep, voornamelijk vanwege het aantonen van de fouten die gemaakt zijn tijdens de sporenonderzoeken, het gebrek aan bewijzen als gevolg daarvan en het ontbreken van een motief. En zo kan Amanda op 4 oktober 2011, na vier jaar gevangenschap en twee zenuwslopende rechtszaken, terugvliegen naar Seattle.
    Knox heeft dit boek zelf geschreven; al voor haar vertrek naar Italië had ze schrijversaspiraties die zij ook na haar terugkeer in de VS verder heeft ontwikkeld. Het is een goed verhaal geworden dat leest als een spannende thriller, ook al weet je de uitkomst al. Een typisch boek waarbij de vorm ondergeschikt is aan de inhoud alhoewel de chronologische vertelling een goed beeld geeft van het verloop van gebeurtenissen en haar ervaringen voorafgaand aan de moord, haar arrestatie, haar gevangenschap en de rechtszaken. De beschrijvingen komen oprecht en voor zover mogelijk afstandelijk en objectief over. Het is begrijpelijk dat Knox de kans heeft gegrepen om haar kant van het verhaal op deze wijze te doen. Niet via de pers, maar in haar eigen boek. Naar verluidt heeft haar Amerikaanse uitgever er vier miljoen dollar voor betaald. Veel geld, maar als je bedenkt welke kosten zij en haar familie hebben gemaakt voor haar juridische bijstand en het verblijf in Italië, dan is al veel van dat geld gebruikt om de dubbele hypotheken die haar familie nam af te betalen.
    De Nederlandse vertaling verscheen nagenoeg gelijk met het origineel. Dat is mooi en verklaart waarschijnlijk de slordigheidsfoutjes die er in zitten, omdat hij onder grote tijdsdruk is gemaakt. Ook de ondertitel, een memoir, wringt een beetje.
    Toen het boek al ter perse was, werd bekend dat het Hof van Cassatie in Italië heeft bepaald dat het proces over gedaan moet worden en dat geeft dit verhaal nog meer actualiteit. Naast de vraag of ze schuldig is of niet, rijst er nu nog een vraag: zal Amanda teruggaan naar Italië voor deze rechtszaak of blijft zij in Amerika? Momenteel zegt ze dat ze het nog niet weet…Lees dit boek en beantwoord dan de vraag: wat zou jij doen in dit geval?

    Amanda Knox, Wachten tot je gehoord wordt. Een memoir. Vertaald uit het Engels: Waiting te be heard. A memoir. 382 pp. en 16 pp. met illustraties in kleur.

  • Recensie: Slaap lekker van David K. Randall

    Slaap-lekker-LR-206x300Op de flap van deze Nederlandse vertaling van het Amerikaanse origineel staat de pakkende tekst: “Een allerminst slaapverwekkend boek”.

    Een leuk gevonden tekst bij een boek dat over slapen, slaapproblemen en aanverwante bijkomstigheden die met slapen en het gebrek aan slaap te maken hebben. Een uitdagende zin ook, want hij daagt uit tot lezen en beoordelen of het inderdaad een boek is waarin je niet kunt stoppen met lezen, omdat het zo pakkend, interessant of vernieuwend is. Kortom is dit een boek dat je niet kunt wegleggen en dat je dus slaap kost omdat je er ’s avonds veel te lang in doorleest?

    Randall vertelt dat hij dit boek is gaan schrijven toen hij naar aanleiding van zijn eigen slaap gerelateerde problemen op onderzoek uit ging om meer te weten te komen over de bezigheid die een mens zo’n derde deel van zijn leven uitvoert. Tenminste als je goed slaapt. Want als je last hebt van slapeloosheid of een andere stoornis in het zogenaamde spectrum van parasomnieën dan slaap je minder en rust je minder goed uit. En ook de gevolgen van slaapgebrek op je functioneren overdag komen uitgebreid aan bod in dit boek. Vele onderzoeken uit de Amerikaanse maatschappij (van leger en universiteiten) komen aan bod en vertellen ons veel interessants. Maar is het ook nuttig? Heeft de gemiddelde lezer die minder goed slaapt er wat aan of bevestigt het de goede slaper in zijn overtuiging dat hij het dus goed doet omdat hij goed slaapt? Dit boek biedt geen oplossingen. Geen stappenplan voor een betere nachtrust. Wel kun je er enige nuttige tips of ideeën uit halen om toe te passen om beter te (in te) slapen.  Er staan interessante dingen in zoals een beschrijving van het circadiaanse ritme van de mens, de verschillende slaapfasen en het nut en de effecten van slaapmiddelen. Bij tijd en wijle is het zelfs even spannend, vooral bij de voorbeelden en beschrijvingen van de activiteiten die mensen in hun slaap kunnen ontplooien: van het eten van grote hoeveelheden snacks, via het slaan van de bedpartner en het vernielen van meubilair tot activiteiten met zeer desastreuze gevolgen zoals uit ramen springen en het plegen van een moord.Echter de inleidingen tot en de bruggetjes naar deze feiten en weetjes zijn langdradig, vrij Amerikaans georiënteerd en doorspekt met nutteloze feiten zoals het uiterlijk van de gebouwen waarin de door de auteur geïnterviewde wetenschappers werkzaam zijn tot de kleur van de gehuurde auto waarmee hij naar zijn afspraken toe rijdt.

    Dit boek zou wel eens bij uitstek geschikt kunnen zijn om ’s avonds te lezen. Misschien omdat het helpt om te lezen over slapen als je graag wilt slapen of toch omdat het waar is als ze zeggen (ook in dit boek) dat het wellicht verstandig is om voorafgaand aan het slapen geen hele prikkelende informatie tot je te nemen (en al helemaal niet via een beeldscherm)… De eindconclusie van dit boek is een hele belangrijke, die veel meer mensen zouden moeten beseffen en naleven: voldoende slaap is essentieel voor een beter, sterker en creatiever leven.

    Slaap lekker. Het geheim van slapen, slaapwandelen en uitgerust wakker worden. Door David K. Randall. Engelse titel: Dreamland: Adventures in the Strange Science of Sleep. Vertaald in het Nederlands door René van de Weijer en Stanneke Wagenaar. 256 pp. Maven Publishing.

  • Recensie: Eet mij. De psychologie van eten, diëten en te veel eten. Van Asha ten Broeke & Ronald Veldhuizen

    Begin december 2012 was het weer in het nieuws. Het aantal mensen met overgewicht en met ernstig overgewicht stijgt. Meer dan de helft van de mannen (54%) boven de 20 is te zwaar en vrouwen doen hier niet veel voor onder: van hen is 43% te zwaar.

    Toen dit nieuws voorbij kwam, was ik net toe aan het laatste hoofdstuk van Eet mij. Een interessante verhandeling over eten en de hersenen, dikke mensen, dunne mensen, zinloos lijnen, andere problemen als gevolg van overgewicht en een aanzet tot een eventuele oplossing voor het doorbreken van patronen en omstandigheden die leiden tot het aanbieden, kopen en opeten van ongezonde, dik makende voedingsmiddelen.

    Eet-mij-omslag-600-202x300In Eet mij wordt gesteld dat “de meeste kilo’s die momenteel over onze collectieve broekboorden hangen een onopzettelijk en ongewenst gevolg zijn van de niet-optimale onbewuste voedingskeuzes waar onze moderne eetomgeving voortdurend toe uitnodigt.”

    De auteurs, Asha ten Broeke – volgens eigen zeggen een dikkerd die zich daar heel bewust van is en van alles doet en heeft gedaan om af te vallen en in ieder geval fit is – en Ronald Veldhuizen – een slanke den, die hier niets voor hoeft te doen of te laten, maar daardoor niet per definitie fitter en gezonder is dan een persoon met overgewicht – bekijken in dit boek de diverse aspecten die te maken hebben met de oorzaken en gevolgen van dik worden, dik zijn en dik blijven.

    De paden die zij zelf bewandelen, de mensen die zij spreken, de onderzoeken die zij aanhalen en de praktijkvoorbeelden die ze beschrijven zijn herkenbaar, duidelijk, soms vermakelijk, vaak ook stuitend en verhelderend.

    Het leert je kritischer te kijken naar zaken die met eten kopen en opeten te maken hebben en waarvoor je tot nu toe niet genoeg aandacht had. Zo is daar bijvoorbeeld de indeling van de supermarkt die van begin tot eind er op is ingericht om mensen zoveel mogelijk te laten kopen, vooral dingen die ze lekker vinden en die per definitie niet heel gezond zijn. Nu begrijp ik ook waarom ik te vaak thuiskom met die fel geglazuurde donuts die meteen naast de groente-afdeling aan het begin van de supermarkt op kinder-ooghoogte staan uitgestald, als ik met mijn vijfjarige boodschappen heb gedaan. Stuitend ook om te lezen dat de marge op groente en fruit heel hoog is om te compenseren voor de lage prijzen van bijvoorbeeld bier en wasmiddelen. Begrippen als afslankmythe, jojo-effect, snacktaks en fruitkorting, maar ook het obligate Pavlov-effect en de B(ody)M(ass)I(ndex) passeren de revue.

    Als dit boek iets duidelijk maakt, dan is het dat er achter een (te) dik persoon een scala van omstandigheden zit verscholen, die er in meer of mindere mate aan bijdragen dat die persoon dik is (o.a. biologische, neurologische, sociaal-economische factoren) of die het voor veel mensen moeilijker maken om weerstand te bieden aan de eet-mij omgeving waarin wij tegenwoordig leven. Het is te simpel om te zeggen dat iemand die te dik is teveel eet, te weinig beweegt en beter zou moeten weten.

    Een leuk, verhelderend boek, een goede aanrader om te lezen bijvoorbeeld in de maand van overvloed of aan het begin van het nieuwe jaar. Het geeft je inzicht, stof tot denken en goede moed en tips om naar dik zijn te kijken en er indien nodig wat aan te doen of er mee om te gaan. Prettig, gemakkelijk leesbaar geschreven, soms lijkt het iets te haastig geformuleerd en/of geredigeerd te zijn, wat leidt tot een aantal slordigheidsfoutjes. Maar die staan het leesplezier niet in de weg. Uitgebreide toelichtende noten aan het einde van ieder hoofdstuk en een index maken het verhaal compleet.

    Eet mij. Geschreven door Asha ten Broeke en Ronald Veldhuizen. Uitgegeven door Maven Publishing. Verschenen: november 2012. 248 pp.

  • Recensie: Onzichtbaar van Deon Meyer

    Wederom een boek dat het etiket literair krijgt opgeplakt door de uitgever. Toegegeven, het heeft misschien iets meer diepgang dan menig andere thriller, maar literair is nog steeds te veel eer voor dit boek. Literair light  zou toepasselijker zijn. De auteur doet zijn best om een diepere laag in zijn verhaal te leggen en slaagt hier vooral in het eerste gedeelte beter in dan meer naar het eind. Daar wordt het al meer een verhaal van het kaliber van dik hout zaagt men planken, waarbij de verschillende losse eindjes en grote hoeveelheid aan ontbrekende informatie in rap tempo worden prijs gegeven. Hierdoor zit er wel veel vaart tegen het einde en daarmee is het spanningsveld met het meer langzame begin wel weer goed opgebouwd.

    Privé bodyguard Marty Lemmer krijgt de opdracht de mooie Emma Le Roux te beschermen nadat zij in haar huis is belaagd door drie gemaskerde mannen. Hij heeft meteen door dat zij hem niet alles vertelt en gaandeweg komt hij achter de waarheid. Emma neemt hem namelijk mee op een zoektocht naar haar twintig jaar eerder doodverklaarde broer, van wie zij het vermoeden heeft dat hij nog leeft. Al snel blijkt dat er iemand helemaal niet blij is met hun onderzoek en dat er weinig middelen geschuwd worden om Emma en andere personen die informatie zouden kunnen hebben uit de weg te ruimen. Als Emma vervolgens ternauwernood een tweede aanslag op haar leven overleeft en in coma raakt, voelt Lemmer zich in zijn eer als beschermer aangetast en hij besluit niet te rusten voordat hij haar belagers heeft uitgeschakeld. Een spannend kat en muis spel volgt en het zal de lezer niet verbazen dat uiteindelijk het goede zegeviert.

    Het boek bevat − naast het op te lossen mysterie − de klassieke ingrediënten voor een thriller: twee hoofdpersonen, man en vrouw, waartussen de gebruikelijke fysieke en geestelijke spanning en aantrekkingskracht speelt, machtige opdrachtgevers, domme schurken, rijkdom, een politieman en de nodige bijfiguren die het geheel meer kleur moeten geven. In dit boek valt die kleur ook letterlijk op te vatten aangezien het verhaal speelt in het huidige Zuid-Afrika. Land van tegenstellingen, onzekerheid en minderwaardigheid. Een land met een beladen geschiedenis die ook in dit verhaal een rol speelt en land van de prachtige, maar tegelijkertijd bedreigde natuur en erfgoed. En hier ligt voor een deel de kracht van Deon Meyer: het decor van zijn boeken, Zuid-Afrika. De rauwe eerlijkheid waarmee hij het landschap, de problemen en de verscheurdheid van de diverse bevolkingsgroepen beschrijft en waarmee hij voor een deel de motieven en denkwijzen van de personages verklaart, verdient met vlagen het etiket literair…light.

    Onzichtbaar. Vertaald uit het Afrikaans (Onsigbaar) door Martine Vosmaer en Karina van Santen. Verschenen: 6 november 2012 bij A.W. Bruna Fictie. 360 pp.

  • Recensie: Heerlijk oneerlijk van Dan Ariely

    Een boek over hoe we allemaal liegen, met name tegen ons zelf.

    Het is een hot topic deze dagen, maanden, de afgelopen jaren. Grote fraudezaken in de Verenigde Staten (Enron, Bernard Madoff), maar ook dichter bij huis en meer persoonlijk zoals de Duitse minister van Defensie Zu Guttenberg, die in 2011 officieel werd beschuldigd van plagiaat in zijn proefschrift uit 2007 waarmee hij toen summa cum laude promoveerde. En meer recent is er nog een Duitse minister in opspraak gekomen wegens fraude. In Nederland kun je denken aan de bouwfraude en ook de naam Diederik Stapel ligt nog steeds voor op de tong als we aan fraude denken. Deze hoogleraar in de sociaal-psychologie fingeerde op grote schaal onderzoeksresultaten met als een van de gevolgen dat vele conclusies van anderen, gebaseerd op de verzonnen resultaten van zijn onderzoeken, nu in twijfel getrokken worden.

    Een Amerikaanse ‘collega’ van Stapel is Dan Ariely, hoogleraar psychologie en gedragseconomie aan Duke University. Hij deed de laatste jaren baanbrekend onderzoek naar de waarheid achter oneerlijkheid. En de resultaten, deels beschreven in zijn boek Heerlijk oneerlijk, zijn verbluffend: eerlijke mensen bestaan niet. De gemiddelde persoon is echter niet zo berekenend dat hij een rationele kosten-batenanalyse maakt voorafgaand aan het plegen van een misdrijf of fraude, want als dat zo zou zijn, zouden er op veel grotere schaal misdrijven gepleegd worden. De gemiddelde mens wil echter wel voordeel halen uit het plegen van fraude, maar tegelijkertijd wil hij zichzelf ook nog recht kunnen blijven aankijken in de spiegel. Het gevolg van deze twee op het oog elkaar tegensprekende waarden is gesjoemel. De sjoemelmarge, dus de mate waarin we dit doen, blijkt sterk afhankelijk te zijn van invloeden van buitenaf. Om er een paar te noemen: de samenstelling van de sociale groep waarin iemand zich bevindt op het moment van het plegen van fraude of het al dan niet dragen van nepmerkkleding. Ook blijkt dat creatieve mensen beter in staat zijn om te sjoemelen en dat controlerend gedrag en blootstelling aan ethische codes fraude juist beperkt. Daar ligt meteen ook een belangrijke conclusie van dit boek: er is geen medicijn dat frauduleus gedrag kan uitroeien. Echter door meer controles in te bouwen en mensen blijvend te wijzen op hun gevoel voor ethiek, zal frauduleus handelen wel beter beperkt kunnen worden dan nu soms het geval is.

    Dit boek geeft een humoristische en verfrissende kijk op een zeer veel voorkomend aspect van het menselijk handelen. Waarbij enige zelfreflectie onvermijdelijk is. Ariely beschrijft op heldere, begrijpelijke wijze de vele onderzoeken die hij heeft gedaan en de doelstelling ervan. De vertaling is verbluffend goed en draagt zeker bij aan het feit dat, ondanks dat dit een Amerikaans boek is met onderzoek uitgevoerd aan Amerikaanse instituten en veelal onder Amerikaanse studenten, dit boek geen Amerikaanse bijsmaak heeft. Een bijsmaak die in heel veel soortgelijke populair-wetenschappelijke boeken en hun vertalingen wel aanwezig is, waardoor het vaak moeilijk is om de inhoud op ons zelf, nuchtere Nederlanders of Europeanen te betrekken.

    Uitgegeven door Maven Publishers, uitgever van toegankelijke wetenschappelijke kennis over het menselijk gedrag. Oktober 2012. 288 pp.

  • Recensie: Onder het water van Morgan McCarthy

    Een verhaal dat zich voornamelijk afspeelt in de romantische, Engelse countryside. Met gemak waan je je bij de beschrijvingen van het landhuis, de tuin, de omgeving, het nabijgelegen dorpje en de tijdsbestedingen van de hoofdpersonen in het Engeland van de rijke grondbezitters van 100 jaar geleden. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan. Maar langzamerhand wordt duidelijk dat dit het decor is voor een verhaal in de huidige, moderne tijd.

    Twee kinderen groeien op in materiële luxe, maar zonder de liefde en aandacht die ieder kind nodig heeft om tot bloei te komen en op te groeien tot evenwichtige volwassenen. Jonathan en zijn zusje Theo zijn in het grote landhuis voornamelijk op elkaars gezelschap, inzichten en steun aangewezen. Dit maakt de band die ze hebben in hun vroege jeugd en als jongvolwassenen hecht, maar ook problematisch omdat ze niet in staat zijn om goed om te gaan met elkaars verstoorde emoties, als gevolg van hun jeugd. Een jeugd waarin een vader en moeder afwezig waren, vader in letterlijke zin en moeder in figuurlijke zin, verdoofd door drank. De komst van hun grootmoeder, de invloedrijke, mondaine en charismatische zakenvrouw en gewezen politica Eve Anthony, lijkt hier verandering in te brengen. Zij geeft de kinderen in ieder geval aandacht en stilt hun ergste verlangen naar verhalen over het verleden van hun familie. Met haar hulp en aanmoediging beginnen de kinderen aan de volgende fase van hun leven, een leven op eigen benen. Maar al snel blijkt hun beider onvermogen er voor zichzelf en elkaar te zijn, elkaar te begrijpen en de juiste signalen goed te interpreteren die er op duiden dat ze totaal niet in staat zijn om de verantwoordelijkheid van het leven in alle facetten te dragen. Dit heeft desastreuze gevolgen die de familieverhoudingen compleet omgooien.

    Een mooi verhaal met prachtige sfeertekeningen en bij vlagen heel mooie beeldspraken: “Toen keek Maria me aan en glimlachte, en ik had het gevoel dat ik dit moment moest onthouden, het moest begraven als een noot, voordat de winter inviel.” Vooral in het begin komt de vertaling wat houterig over; er wordt te veel vastgehouden aan de Engelse zinsconstructies. Later in het boek gaat dit veel soepeler. De Engelse titel van dit boek luidt: The other half of me. Een titel die beter de lading dekt dan de Nederlandse. Af en toe heeft het boek iets gekunstelds en worden er wel heel veel zijweggetjes aan de haren bijgesleept en waarom? Om het verhaal meer waarheidsgehalte te geven? De connecties die Eve Anthony had met de Kennedyfamilie, Marilyn Monroe en Amerikaanse maffia naast een beroemde vader, een ontdekkingsreiziger van het kaliber Howard Carter, maken het verhaal eerder ongeloofwaardiger en leiden af van de puurheid van het echte verhaal.

    Op de omslag van de Nederlandse uitgave heeft de uitgever de volgende typering neergezet: “Fascinerend als Atonement. Subtiel als Brideshead Revisited.” Ook in diverse Engelse boekbeschrijvingen kom ik die vergelijkingen tegen. Prachtig om met deze meesterwerken vergeleken te worden en ja, in heel ruwe vorm heeft dit boek inderdaad elementen van die stijlen. Een debuut dat om meer vraagt van deze schrijfster.

    Onder het water. Morgan McCarthy. 376 pp. Karakter Uitgevers. September 2012.